Πριν λίγες μέρες πήγα στο μνημόσυνο που έκανε η Αγλαντζιά για τους πεσόντες και τους αγνοουμένους στον πόλεμο του 1974.
Ανάμεσα τους ένα συμμαθητής μου Πειλίδης Κωνσταντίνος και οι δύο μου παιδικοί φίλοι, οι κολλητοί μου, ο Δημήτρης Θεοδοσίου και ο Χάμπου Χαράλαμπος και οι δύο αγνοούμενοι.
Περνούσαμε ώρες μαζί σχεδόν κάθε μέρα, πηγαίναμε περιπάτους στη Λευκωσία και κάναμε εξερευνήσεις στο πάρκο Αθαλάσσας και στην περιοχή του ΡΙΚ που τότε είχε ένα μικρό στρατιωτικό αεροδρόμιο.
Το τάγμα του Δημήτρη το βρήκα και στην Ευρύχου αλλά όσο και να έψαχνα ανάμεσα στους στρατιώτες δεν τον έβρισκα.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε τον πόνο που ένιωσα όταν επέστρεψα πίσω και έψαχνα να τους βρω, είχα μείνει μόνος μου… έχασα τους φίλους μου.
Ένα πράγμα που βοήθησε στο να έχουμε αγνοούμενους ήταν και το ότι τότε δεν είχαμε μεταλλική ταυτότητα στο λαιμό. Μια μεταλλική ταυτότητα που θα άντεχε σε μια μάχη, ούτως ώστε αν σκοτωνόταν κάποιος κοντά σου, να μπορείς να πάρεις την ταυτότητα για απόδειξη του ποιος ήταν.
Από την άλλη μετά την κατάπαυση πυρός, κανένας δεν μας ρώτησε για οτιδήποτε πληροφορίες, τι έγινε, αν σκοτώθηκε κάποιος κοντά μας και ποιος ήταν κλπ.
Εδώ να πω ότι θα ήμουν και εγώ ανάμεσα στους αγνοούμενους ή τους νεκρούς, αλλά είμαι ακόμη ζωντανός γιατί δυο στρατιώτες μου έσωσαν τότε τη ζωή.
Την πρώτη μέρα της εισβολής ο λόχος μου κατέβηκε από τον Πενταδάκτυλο και προετοιμαστήκαμε να κάνουμε επίθεση για να καταλάβουμε το ύψωμα που δέσποζε στην περιοχή, το γνωστό Καλαμπάκι.
Σιγά σιγά μαζευτήκαμε στους πρόποδες του λόφου και όταν δόθηκε το σύνθημα αρχίσαμε την επίθεση τρέχοντας προς την κορυφή του λόφου φωνάζοντας "αέρα".
Θυμάμαι ακόμη πόσο πολύ φοβόμουν όταν έτρεχα προς τα πάνω με τους Τούρκους να μας πολυβολούν και να φωνάζουμε αέρα.
Αυτό ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα ποτέ στη ζωή μου.
Να προσθέσω επίσης ότι ακόμη και στις ασκήσεις που κάναμε δεν μου άρεσε να φωνάζω την ώρα της επίθεσης … αλλά στα νιάτα μου δεν καταλάβαινα από ψυχολογία.
Γιατί όταν οι Τούρκοι είδαν να συνεχίζουμε να τρέχουμε προς τα πάνω τους φωνάζοντας και πριν πλησιάσουμε αρκετά, τα άφησαν όλα εκεί και έτρεξαν προς την πίσω πλευρά του λόφου να σωθούν.
Πιάσαμε όμως και δυο αιχμαλώτους που μετά από μια μέρα δραπέτευσαν γιατί δεν είχαμε κάποιο να τους προσέχει.
Πήραμε το ύψωμα και εγώ με το πολυβόλο και δύο άλλοι με ένα όλμο και βλήματα, κατεβήκαμε στην άλλη πλευρά του λόφου για να αμυνθούμε σε περίπτωση αντεπίθεσης.
Δυστυχώς όμως για μας, οι Τούρκοι είχαν οργανωμένη και δεύτερη γραμμή άμυνας και οι σφαίρες και τα βλήματα έπεφταν βροχή.
Βρήκαμε ένα μικρό κούφωμα στην πλαγιά του λόφου και μπήκαμε μέσα να γλυτώσουμε. Ήταν πολύ μικρό όμως για τρία άτομα και όπως έπεφταν οι σφαίρες και το κατάστρεφαν, δεν ξέρω πόσο ακόμα θα άντεχε να μας προστατεύει.
Πάνω από εμάς στην κορυφή του λόφου, υπήρχε ένα δέντρο και κάτω από το δέντρο κάποιος έστησε ένα πολυβόλο και άρχισε να βάλει κατά των Τούρκων.
Αυτό τράβηξε όλα τα πυρά τους εναντίον του, τα φύλα και τα κλαδιά του δέντρου έπεφταν κάτω από τις σφαίρες των Τούρκων που έρχονταν βροχή πάνω του, αλλά αυτός δεν φοβήθηκε και συνέχισε δεν τα κατάφεραν να τον κτυπήσουν, μέχρι που τους έκανε να φύγουν τρέχοντας.
Έτσι γλυτώσαμε από τα πυρά των Τούρκων.
Δεν ήξερα ποιος ήταν αυτός ο ατρόμητος στρατιώτης που μας έσωσε εκείνη τη μέρα, μέχρι που πριν λίγα χρόνια διάβασα την ιστορία στο Facebook και έμαθα ότι ήταν ο Μιχάλης Ποντικός.
Πάνω στο Καλαμπάκη όπως λεγόταν ο λόφος, χάσαμε ένα στρατιώτη και είχαμε και αρκετούς τραυματισμούς.
Φυσικά κανένας δεν ερχόταν να πάρει τραυματίες και ούτε μας έφερναν νερό ή φαγητό.
Περάσαμε πολλές μέρες χωρίς νερό ή φαγητό μέχρι να συναντήσω μια από τις μαθήτριες στο διπλανό χωριό το Σύσκληπο που μας έδωσαν νερό και ψωμί.
Η δεύτερη φορά ήταν λίγες μέρες μετά, όταν στην πεδιάδα στους πρόποδες του Πενταδακτύλου προς τη Λευκωσία, εμφανίστηκαν άρματα μάχης, βαρύ πυροβολικό, όλμοι και μεγάλα θωρακισμένα φορτηγά μεταφοράς προσωπικού.
Κατάφεραν να πάρουν πίσω το Καλαμπάκι και από αυτά, δύο άρματα και ένα φορτηγό μεταφοράς προσωπικού, πήραν το δρόμο και άρχισαν να ανεβαίνουν τον Πενταδάκτυλο και ερχόντουσαν πάνω μας.
Πάνω στο βουνό, δεν μας φόβιζαν και τόσο τα άρματα που δεν μπορούν να κάνουν και τίποτα σπουδαίο.
Μας φόβιζε όμως πολύ το αυτοκίνητο μεταφοράς προσωπικού, διότι αν έφτανε πάνω και έβγαιναν οι Τούρκοι στο βουνό θα ήταν το τέλος μας.
Αυτοί ήταν καλά εξοπλισμένοι, ήταν πολλοί και με κάλυψη των βράχων και τις βολές των αρμάτων δεν θα γλυτώναμε.
Τα έβλεπα να πλησιάζουν και ενώ έψαχνα να βρω ποιο θα ήταν το καλύτερο σημείο να πάρω θέση, βλέπουμε ξαφνικά το αυτοκίνητο μεταφοράς προσωπικού που όλοι φοβόμασταν μήπως μας φτάσει, να δέχεται ένα ισχυρό κτύπημα από βλήμα και να διαλύεται.
Αμέσως τα άρματα φοβήθηκαν και άρχισαν να πηγαίνουν πισινή μέχρι που απομακρύνθηκαν και γλυτώσαμε.
Τι έγινε;
Στην κορυφή του Πενταδακτύλου είχαμε τότε μια ισχυρή μονάδα πυροβολικού με πλήρη εξοπλισμό. Ο λόγος που είχε τοποθετηθεί εκεί χρόνια πριν η μονάδα, ήταν για να μας προστατεύει από εχθρικά πλοία που θα δοκίμαζαν να αποβιβαστούν στη θάλασσα της Κερύνειας.
Όταν όμως πλησίαζαν τα Τουρκικά πλοία έτοιμα για απόβαση δόθηκε η προδοτική εντολή να φύγουν από τον Πενταδάκτυλο.
Όπως λοιπόν έφευγε η φάλαγγα του πυροβολικού, ένας από τους στρατιώτες πρόσεξε από την απέναντι πλαγιά του βουνού ότι είμασταν παγιδευμένοι, σταμάτησε και έριξε ένα βλήμα ΠΑΟ 106 στο τουρκικό φορτηγό μεταφοράς προσωπικού και το διάλυσε.
Μόνο όταν είδαμε την έκρηξη κοιτάξαμε πίσω μας και είδαμε τη φάλαγγα του πυροβολικού μας να προχωρεί και ένα αυτοκίνητο σταματημένο και μετά να φεύγει και αυτό.
Χρόνια μετά έπιασα κουβέντα με κάποιο μέσα σε ένα ταξί που πηγαίναμε Λεμεσό του είπα την ιστορία και του είπα ότι αν δεν σταματούσε ο στρατιώτης του πυροβολικού για να ρίξει προς το όχημα των Τούρκων δεν θα ζούσα τώρα.
Αυτός με κοίταξε όλο χαμόγελο και μου είπε … εγώ ήμουν σας είδα ότι από την απέναντι πλαγιά του βουνού ότι δεν θα τα βγάζατε πέρα μαζί τους, σταμάτησα και έριξα ένα βλήμα και ευτυχώς το πέτυχα!
Δυστυχώς δεν κράτησα το όνομα του ..
Τα αναφέρω όλα αυτά για να αντιληφθούν όλοι, ότι οι στρατιώτες που υπηρέτησαν τότε έκαναν ότι μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τους εισβολείς.
Τα προβλήματα όμως που αντιμετώπιζαν ήταν πολλά.
Δεν έφερναν ποτέ φαγητό, σπάνια μεταφέρναν ασθενείς από το πεδίο της μάχης στο νοσοκομείο, ο εξοπλισμός ήταν του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και οι Τούρκοι ήταν πολλοί, με άρτιο εξοπλισμό, άρματα, πυροβολικό, οχήματα και μαχητικά και βομβαρδιστικά αεροπλάνα.
Οι στρατιώτες που το '74 ήταν 18, 19 και 20 χρονών είναι σήμερα πλέον συνταξιούχοι έχουν οργανωθεί σε σύνδεσμο και έχουν μια σειρά από αιτήματα που πρέπει να ικανοποιηθούν το συντομότερο, γιατί δεν έχουν ακόμη πολλά χρόνια ζωής μπροστά τους.
Μερικά από τα αιτήματα του συνδέσμου είναι:
1. Λόγω των πολύχρονων κακουχιών αντιμετωπίζουν πολλά κοινά ιατρικά προβλήματα και ζητούν ιατροφαρμακευτική και ιδιαίτερα ψυχολογική περίθαλψη.
2. Για όσες ηλικίες υπηρετούσαν τότε τη θητεία τους να απαλειφθεί το 12% από τις συντάξεις τους.
3. Για ορισμένους το τιμητικό επίδομα που παίρνουν είναι €5 ενώ άλλοι μπορεί να παίρνουν περισσότερα. Χρειάζεται να αυξηθεί το ποσό και να γίνεται πιο δίκαιη κατανομή
4. Ζητούν μια αναγνώριση από την πολιτεία όπως πχ ένα μετάλλιο ή ένα δίπλωμα.
Παρακαλώ την κυβέρνηση να δώσει σημασία στα αιτήματα τους και να δοθούν σύντομα λύσεις γιατί ο χρόνος λιγοστεύει…
Σας ευχαριστώ.
Χαράλαμπος Θεοπέμπτου
Πρόεδρος κοινοβουλευτικής Επιτροπής Περιβάλλοντος
Κίνημα Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών
